SZTORMY zanim stałam się myślą ulotną obraz mój rozmył się panicznie i znikłam bezpowrotnie owiń papierem pamięć o mnie zwiń na pół zakop zniszcz tkliwe kadry tamtych nocy by każdego ranka porzucać cię ubierać by modlić się o wieczny byt czytając na głos książki ubóstwiać tą nagość ten ton pełen wyrzutów sumienia i skarg wciąż czekałam aż nadejdzie wieczór pięćdziesiąt parę metrów wspólnego portu statki które opadły tak lekko na dno umysłu i snu wpisał się strach byłam wszystkim w twojej głowie niebezpiecznie byłam też nikim od tamtej pory wciąż podróżuję szukając siebie jak najdalej na południe po stromych zboczach idzie się gorzej bojąc się wody unikam jezior unikam czytania książek na głos białych listów z sądu już nie wypatruję białych żagli na wietrze nie lubię tęsknić za morzem grudzień 2012